24 juli 2011
Net wanneer je denkt dat alles nu wel gezegd en geschreven is, duikt er nog een recensie op. En wat voor één!
Bedankt voor de lovende woorden, Theo de Grood.
En hoewel het er totaal niet mee te maken heeft: een montage van grappige stukjes met onze held in de hoofdrol.
Ik heb ook nog wat voor diegenen die vinden dat Dylan niet kan zingen. Hier is je kans om te bewijzen dat je het zelf beter kan.
Karaokeversies van drie van zijn bekendste nummers:
Laat je gaan!
12 juli 2011
De kans is groot dat de naam Harry Nilsson vooral associaties oproept met zijn twee grootste hits: ‘Without You’ en ‘Everybody’s Talking’. Toevallig allebei covers. ‘Without You’ is een song van de Beatles protegees Badfinger en ‘Everybody’s Talking’ is een song van Fred Neil. Eigenlijk is die reputatie een beetje onterecht, want Nilsson heeft zelf ook vele prachtige nummers geschreven. Eentje daarvan is ‘Me And My Arrow’, uit zijn zesde elpee.
The Point! was een conceptplaat, over een jongentje: Oblio. Hij is de enige met een rond hoofd in een stad waar iedereen en alles wettelijk verplicht is, om puntig te zijn. “Ik had acid gebruikt”, legt Nilsson uit, “Ik keek naar de bomen en besefte plots dat ze allemaal op een punt uitliepen. Zelfs de takken eindigen allemaal in een punt… en de huizen. Ik dacht: Oh! Alles heeft een punt en als dat niet het geval is, dan wordt dat een punt!”
Oblio en zijn hondje Arrow, beleven samen allerlei avonturen.
Van de plaat werd al snel een tekenfilm gemaakt, die op 2 februari 1971, in première ging op de Amerikaanse TV. Vier jaar later werd het verhaal herwerkt tot een musical. Die versie had zoveel succes dat de show, vanaf 1977, ook in Engeland werd uitgevoerd, in een uitgebreidere versie.
Dat jaar werd Nilsson benaderd door vertegenwoordigers van een Amerikaanse autofabrikant. Hoe kon Crysler beter hun nieuwe Plymouth Arrow lanceren dan met een song die wel in opdracht kon zijn geschreven: ‘Me And My Arrow’.
Nilsson zag zoiets niet onmiddellijk zitten. Hij weigerde elk financieel aanbod. Uiteindelijk kwam hij met een eis: in plaats van geld wou hij een nieuwe wagen: een Mercedes!
Een link naar het fragment uit het tekenfilmpje.
4 juli 2011
1. Raphael Saadiq – Stone Rollin’
2. Eilen Jewell – Queen of the Minor Key
3. Jeffrey Foucault – Horse Latitudes
4. Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion – Bright Examples
5. Gillian Welch – The Harrow & The Harvest
6. Alison Krause – Paper Airplane
7. Israel Nash Gripka – Barn Doors & Concrete Floors
8. Josh T. Pearson – Last of the Country Gentlemen
9. Matt Bauer – The Jessamin Country Book of Living
10. L/O/N/G – American Primitive
11. Lucinda Williams – Blessed
12. Buddy Miller – The Majestic Silver Strings
13. Emily Barker and the Red Clay Halo – Almanac
14. The Bony King of Nowhere – Eleonore
15. Rod Picott – Welding Burns
16. Grayson Capps – The Lost Cause Minstrels
17. Jerry Leger – Traveling Light
18. Amatorski – TBC
19. Danny Schmidt – Man of Many Moons
20. Dolorean – The Unfazed
Veel Americana of Rootsmuziek. Noem het voor mijn part Country. Whatever. I love it.
Opvallend is ook het grote aantal dames in mijn lijstje. Vooral ons kleine Eilen Jewell is stilaan een hele grote aan het worden.
Minpuntje daarbij is de afwezigheid van tante Emmylou. Voor het eerst sinds jaren willen het maar niet klikken tussen mij en haar nieuwste cd. Jammer.
Eindelijk nog eens zwarte muziek in mijn lijstje. Toegegeven, het is retrosoul, maar verdomd goeie. Ik ben er zo blij mee dat ik hem op 1 heb gezet.
De Belgen zijn ook goed bezig. Ik verwacht er overigens nog meer lekkers van in de tweede helft van het jaar. Ik kijk vooral uit naar de nieuwe cd van New Rising Sun, uit Lommel/Antwerpen. Hun ‘Ophelia’ is een wereldnummer.
peerke's plaatjes 3.0 