Het lijkt een merkwaardige combinatie: Brian Wilson en Alice Cooper. Aan de ene zijde, de leider van de Beach Boys, met het door en door brave imago van de All-American Band.

Aan de andere kant een hardrocker, met een vrouwennaam, die in het pre-punk tijdperk het Amerikaanse publiek schockeerde met zware make-up en shows die veelal eindigden met de zanger op de elektrische stoel of aan de galg.

 

Toch zijn er een paar prachtige anekdotes waarbij beide muzikanten betrokken waren en waarbij het telkens Brian is die Alice verstomd doet staan. In beide gevallen is het niet duidelijk of de oudste van de broers Wilson werkelijk ver heen is, of gewoon de mensen in het ootje neemt.

 

Het eerste vooral vond plaats in 1974.

In maart van dat jaar vindt de uitreiking van de Grammy onderscheidingen plaats in Los Angeles. Iedereen die iets voorstelt in de muziekwereld is daarbij aanwezig.

 

van links naar rechts: David Bowie, Art Garfunkel, Paul Simon, Yoko Ono, John Lennon

 

Achteraf zit Lennon gezellig na te keuvelen, met een van de drinkebroers uit zijn Lost Weekend periode: Vincent Furnier, die dan net zijn naam heeft veranderd in zijn alter ego: Alice Cooper. Er zit nog een derde man aan tafel, met wie Cooper later een plaat zal maken: Bernie Taupin, de vaste tekstschrijver een andere goede vriend van Lennon, Elton John.

 

Terwijl ze aan het praten zijn, merkt Alice, dat Brian Wilson steeds weer in de buurt opduikt.  Uiteindelijk komt hij naar de tafel, buigt voorover naar Cooper en fluistert in zijn oor: “Hey Alice, stel me eens voor aan John Lennon.”

“Ik kon niet geloven dat die twee mekaar nooit hadden ontmoet,” vertelt Cooper. “Jarenlang waren ze beide lid geweest van de grootste bands ter wereld. Hun paden hadden zich toch ooit moeten kruisen?

Maar dan dacht ik: ‘Wow, als ze mekaar nog nooit hebben gezien, kan ik hun aan mekaar voorstellen. Daarmee verdien ik vast een plaatsje in de muziekgeschiedenis.”

Dus zegt hij: “Brian Wilson, dit is John Lennon. John Lennon, dit is Brian Wilson.”

Lenon reageert vriendelijk en beleefd. Hij staat op, schudt hem de hand en zegt: “Dag Brian, ik heb je altijd al willen ontmoeten. Ik bewonder je werk en Paul en ik vinden Pet Sounds een absoluut meesterwerk.”

Brian bedankt hem en gaat weer weg. Lennon weer zitten en vervolgt zijn gesprek alsof er niets is gebeurd. 

 

Een minuut of tien later, sluit Brian weer naar de tafel. Dit keer benadert hij Bernie Taupin. Tot zijn verbazing hoort Alice Cooper Bernie zeggen: “Brian Wilson, dit is John Lennon. John Lennon, dit is Brian Wilson.”

Lennon blijft even vriendelijk en beleefd als de eerste keer en zegt opnieuw ongeveer hetzelfde, over hoe graag hij Brian altijd al heeft willen ontmoeten.

 

Wanneer Brian weer weg is, kijkt John zijn tafelgenoten aan en zegt terloops, in zijn typische Liverpoolse accent: “Ik heb hem al honderden keren gezien. Hij is niet helemaal in orde, weet je.”

 

 

 

Alice Cooper introduceert Brian Wilson bij de Rock Music Awards, in 1976

 

 

Een andere ontmoeting tussen beide mannen verliep al even bizar.

 

Omstreeks 1978 geeft Alice Cooper een feest in zijn suite in het Beverly Wilshire Hotel in Hollywood. Brian staat op de gastenlijst, maar het is zijn vriend Danny Hutton (van Three Dog Night) die hem moet overhalen om te gaan. Al direct bij hun aankomst loopt het echter mis.

Brian Wilson  beschrijft het gebeuren in zijn autobiografie: “Ik was er haast zeker van dat ik ging sterven toen Danny me meenam naar het feestje […]. De muziek was bizar en luid, maar de mensen waren nog erger: sommigen droegen make-up of waren verkleed. Ik keek rond, verstijfd van schrik. Ik durfde gewoon de kamer niet binnengaan.

Opeens sprong een lange, magere man met een vreemde blik, van het ene meubelstuk naar het andere en belandde op de vloer voor mijn voeten.

“Boe!” riep hij.

Ik schrok en draaide me om.

Hij dacht dat ik het grappig vond en lachtte.

“Jij bent Brian Wilson,” riep hij. 

“Ja,” antwoordde ik, in de hoop dat hij zou weggaan.

“Ik ben Iggy,” zei hij. “Iggy Pop”.’

 

Omdat hij merkt dat Brian helemaal van de kaart raakt, haalt Danny er de gastheer bij. Hij legt uit dat het best is om Brian terug naar huis te brengen. Iggy en Alice besluiten mee te gaan.

 

Thuis aangekomen stelt Brian voor om naar de muziekkamer te gaan, om samen wat muziek te maken.

“Iggy en ik waren vol verwachting,” vertelt Cooper later. “Brian Wilson is immers een van de allergrootsten.”

Brian neemt plaats aan de piano en begint te spelen. Hij zingt een kinderliedje ‘Shortnin’ Bread’. Dan vraagt hij de andere muzikanten om mee te doen. Alice moet “mama, mama, mama” zingen en Iggy “shortnin’, shortnin’, shortnin'”.

Maar na een kwartiertje zijn ze nog steeds bezig: ‘Mama’s little baby loves shortnin shortnin, mama’s little baby loves shortnin bread.'” Brian lijkt niet van plan om over te schakelen naar iets anders.

De gasten houden het nog een hele tijd uit, maar dan vluchten ze de deur uit. Iggy neemt het op zich om hun vertrek te verklaren: “Dit is te erg, Brian. Echt vreemd.”