Leo’s lijstje 2016

Buiten categorie en uit diep respect :

• Leonard Cohen : “You Want It Darker“ en voor al het moois dat hij ons heeft gegeven!
• Toots Thielemans : Voor alles!
• Glenn Frey : Voor alles!

 

Voor altijd en altijd een aparte plaats :

• Bob Dylan : Nobelprijs voor Literatuur 2016 en “Fallen Angels“

Eindelijk Bob!!! En ja, dit is literatuur en wel goeie ook!

Het nieuw album : voor mij zeker niet te veel van hetzelfde want het is net weer anders, luister maar goed.

Chapeau en wederom een diepe buiging!

 

De anderen :

1. Lucinda Williams : “The Ghosts Of Highway 20“

Waarom kan een album uit 2016 niet naast de grote klassiekers allertijden staan?

Voor mij is dit zo’n plaat, jawel!!!

Zo’n plaat die ik als enige mee zou nemen naar een onbewoond eiland.

Alles op dit album is van zo’n hoog niveau, ze heeft mij volledig gegrepen.

Het is ook zo’n mooie bloemlezing van wat het leven is met raakpunten voor mezelf.

Kortom, Briljant!!!

Om haar status te staven staat er verder geen ander album in m’n top 10

             11)  Ben Bedford : “The Pilot And The Flying Machine“

              12)  Joe Purdy : “Who Will Be Next?“

              13)  Van Morisson : “Keep Me Singing“

              14)  Christian Kjellvander : “A Village : Natural Light“

              15)  Melanie De Biasio : “Blackened Cities“

              16)  Astronaute : “Petrichor“

              17)  Dylan LeBlanc : “Cautionary Tale“

              18)  Mad About Mountains : “Radio Harlaz“

              19)  Marlon Williams : “Marlon Williams“

              20)  Brent Cobb : “Shine On Rainy Day“

 

              21)  Hayes Carll :  “Lovers and Leavers“

              22)  Mark Erelli : “For A Song“

              23)  Richmond Fontaine : “You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To ”

              24)  Jan Swerts : “Schaduwland“

              25)  Ryley Walker : “Golden Sings That Have Been Sung“

              26)  Otis Gibbs : “Mount Renraw“

              27)  Tony Joe White : “Rain Crow“

              28)  Malcolm Holcombe : “Another Black Hole“

              29)  Sarah Jarosz : “Undercurrent“

              30)  Richard Shindell : “Careless“

              31)  Levi Parham : “These American Blues“

              32)  Matt Harlan & Rachel Jones : “In The Dark“

              33)  Eric Bibb & North Country Far with Danny Thompson : 

                      “The Happiest Man In The World“

              34)  Robert Ellis : “Robert Ellis“

              35)  Wilco : “Schmilco“

 Zo, van deze albums heb ik genoten in 2016.

Benieuwd wat 2017 zal brengen.

 Leo

 

Leo’s lijstje 2015

Naar jaarlijkse traditie vind je hier het lijstje van mijn vriend Leo. Dit jaar is hij er eerst mee klaar.  Kijk en geniet:

Jaarlijstje 2015

Buiten categorie :

Bob Dylan : “Shadows In The Night”
Wat de man hier van heeft gemaakt is gewoonweg hemels. Alle songs tot de essentie terug gebracht. Gewoonweg country van het hoogste niveau mede mogelijk gemaakt door zijn uitzonderlijke goede stem en een uitstekende band.
Chapeau en een diepe buiging.
Je hebt Bob Dylan en je hebt de anderen.

De anderen:

1. Patty Griffin : “Servant Of Love”
   Dit album van deze grote, jammer genoeg minder bekende, dame is van uitzonderlijke hoge klasse. Muzikaal heel speciaal en anders dan de anderen. De ene mooie song na de andere. Je denkt nu heb ik de beste song gehad maar dan volgt er weer een volgend juweeltje. De cd smaakt als het lekkerste broodje : perfect gebakken songs als “Servant Of Love” en “Shine A Different Way” met daar tussen een fantastisch smakend beleg van songs van heel hoog niveau.

2.Jeffrey Foucault : “Salt As Wolves”
Dit album bevat boordevol muziek zoals die eigenlijk moet worden gemaakt:  subtiele pracht, back to basic en de muzikale ziel blootleggend. Muziek recht uit het oprechte hart. En dan niet te vergeten wat hij recentelijk ook als producer voor o.a. Hayward Williams, John Statz en Caitlin Canty heeft gepresteerd. Dit was ‘de’ cd die mij gezelschap heeft gehouden tijdens mijn herstelperiode.
Waarom wordt deze prachtmuziek toch zo weinig opgepikt? Ik snap het echt niet. Grote Meneer, die Jeffrey.

3. Bony King : “Wild Flowers”
Belgische Americana van wereldklasse, punt uit. Wat Bram hier allemaal laat horen zijn songs die voor mij eeuwig in mijn muzikale hart staan gegrift. Wereld, verdomme, luister hier toch eens naar! Dan zullen jullie eindelijk moeten toegeven wat voor een briljant Vlaanderen in huis heeft. Waarom wordt hij nog niets eens vermeld bij de MIA’s en andere overzichten? Bony is King en verdient heel veel beter. “Wild Flowers”, wat ruiken ze heerlijk!

4. John Statz : “Tulsa”
5.Peter Case : “HWY 62”
6. Dave Rawlings Machine : “Nashville Obsolete”
7. Richard Thompson : “Still”
8. James McMurtry : “Complicated Game”
9. Gretchen Peters : “Blackbirds”
10. Daniël Romano : “If I’ve Only One Time Askin’”

Nog te vermelden :

• The Decemberists : “What A Terrible World, What A Beautiful World”
• Jimmy Lafave : “The Night Tribe”
• Danny Schmidt : “Owls”
• Amanda Pearcy : “An Offering”
• Nathan Bell : “I Don’t Do This For Love, I Do This For Love”
• Boudewijn De Groot : “Achter Glas”
• HT Roberts : “Old Light”
• Gurf Morlix : “Eatin’ At Me”
• Rod Picott : “Fortune”
• Justin Townes Earle : “Absent Fathers” and “Single Mothers” (2014)
• John Moreland : “High On Tulsa Heat”
• Eilen Jewell : “Sundown Over Ghost Town”
• Caitlin Canty : “Reckless Skyline”
• Douglas Firs : “The Long Answer Is No”
• Darrell Scott : “Songs Of Ben Bullington Woods”
• Iris DeMent : “The Trackless Woods”
• Steve Earle : “Terraplane”
• Joe Ely : “Panhandle Rambler”
• John Wort Hannam : “Love Lives On”
• Don Henley : “Cass Country”
• Ryan Bingham : “Fear And Saturday Night”
• Allison Moorer : “Down To Believing”
• Emmylou Harris & Rodney Crowell : “The Traveling Kind”
• James Taylor : “Before This World”
• Jason Isbell : “Something More Than Free”

Voilà, van deze albums heb ik genoten in 2015.

Op naar 2016.

Leo

 

 

Andere tijden

Onlangs vroeg me iemand om een toelichting bij een passage uit mijn boek Bob Dylan in de studio. In het hoofdstuk over The Times They Are A-Changin’ staat er:

Dat Dylan met het titelnummer slaagt in zijn opzet om een klassieker te schrijven, kan misschien wel het best worden geïllustreerd met het feit dat Boudewijn de Groot de ‘andere tijden’ boodschap in elk van zijn elpees is blijven verwerken.

Voor wie niet zo goed vertrouwd is met het repertoire van de Nederlandse zanger, is dit misschien wat raadselachtig. Daarom even een overzicht.

Op de titelloze debuutelpee (later opnieuw uitgebracht als Apocalyps) uit 1965, staat een cover van de bedoelde song van Bob Dylan, onder de titel ‘Er komen andere tijden’.
Lennaert Nijgh vertaalde “Then you better start swimmin’/ Or you’ll sink like a stone / For the times they are a-changin’ in ‘En wie niet wil verzuipen / is wijs als hij zwemt / want er komen andere tijden.

Op Voor de Overlevenden, uit 1966, wordt de boodschap in ‘Ze zijn niet meer als toen’ hernomen als: ‘Er is gezegd: er komen andere tijden / er is gevochten voor een nieuw fatsoen’.

Het hek is van de dam, want op de derde elpee Picknick (1967) zijn er maar liefst twee verwijzingen naar de uitdrukking.

In ‘De tuin der lusten’ klinkt het: ‘De tijden veranderen sneller dan ooit / vandaag kan al gisteren wezen’.

En in ‘Megaton’: ‘En in andere tijden vergeet ik mezelf’.

Daarna wil Boudewijn zich losmaken van zijn vaste tekstleverancier om nieuwe wegen in te slaan. Noch op de conceptplaat Nacht en ontij (1968) noch op het handvol Engelstalige singles vind ik een verwijzing naar de ‘andere tijden’.

Wanneer de samenwerking echter in 1973 wordt hervat voor Hoe sterk is de eenzame fietser, zinht hij in ‘Het Spaarne’: ‘Het water gaat / wat blijft is de rivier. / En wat er ook voor andere tijden komen / hij stroomt voorbij en blijft toch altijd hier.’

Waar ik woon en wie ik ben uit 1975, is opnieuw een poging een eigen weg te zoeken. De quote ontbreekt weer.

Voor Van een afstand, in 1980 levert Lennaert opnieuw enkele teksten. Maar het is Henny Vrienten die ‘Er kunnen andere tijden komen / dat blijf ik steeds geloven’ parafraseert voor ‘Zonder jou’.

Op Maalstroom in 1984 is het opnieuw de vertrouwde tekstleverancier die in ‘Vlucht in de werkelijkheid’ de regel ‘Komen er weer andere tijden / en waar moet ik dan naartoe?’ weet te verwerken.

Het sluitstuk van Een nieuwe herfst wordt in 1996 gevormd door het apocalyptische ‘De engel is gekomen’, waarin de regel: ‘Er breken andere tijden aan / de engel is gekomen’.

In 2002 is er zelfs een tournee onder het motto Andere Tijden.

Na het overlijden van Lennaert Nijgh moet Boudewijn de Groot noodgedwongen zelf aan de slag. ‘Nu jij niet meer kunt schrijven / moet ik het zelf maar leren: / er komen andere tijden. / Iets anders weet ik niet’ verzucht hij in
‘De blauwe uren’ op Het eiland in de verte (2004).

Op Lage landen (2007) ontbreekt weer elke verwijzing.

In 2013-14 neemt Boudewijn afscheid van zijn publiek met een tournee, waarin ook het nieuwe nummer ‘Het is mooi geweest’. Daarin klinkt het: ‘Zelfs mijn lief was niet in staat / mijn doffe wanhoop te verzachten / Dit bedoelde ik niet toen ik ooit zong / ‘er komen andere tijden’’.

Benieuwd of op zijn in april te verschijnen nieuwe album Achter glas, opnieuw een verwijzing is te vinden.

Overigens zou ik best wel een Boudewijn de Groot in de studio willen lezen. Wie voelt zich geroepen om het te schrijven?

 

de geschiedenis van een liedje: ‘Wildwood Flower’ – deel 2

1942 – Woody Guthrie

Vroeg of laat moesten Woody Guthrie (1912) en Pete Seeger (1919), de twee toonaangevende mannen van de Amerikaanse folkbeweging mekaar ooit ontmoeten. De gelegenheid was een benefietconcert in New York, in maart 1940. Het was het begin van een levenslange vriendschap. Zowat een jaar later besluiten ze samen een folk-protestgroep op te richten: The Almanac Singers. De bedoeling is vooral om de vredesbeweging te ondersteunen.

Maar hun houding ten opzichte van de oorlog verandert nadat Hitler, tegen alle afspraken in, de Sovjetunie binnenvalt. Korte tijd later zullen Guthrie en zijn vriend Cisco Houston zich zelfs aanmelden bij de marine. Maar in eerste instantie beperken ze zich tot het schrijven van ant-fascistensongs.

“De songs die je het best bijblijven zijn meestal die, die een verhaal vertellen over iets dat echt is gebeurd,” zo verklaarde Woody Guthrie aan Robert Shelton. “Ik kan het nieuws niet uitvinden. Dat kan niemand. Wat ik wel kan doen is het nieuws zo brengen dat je het kan zingen. […] Zoals dat van die Nazi torpedo die dat beroemde Amerikaanse schip opblies, voor we de oorlog verklaarden aan Hitler en Mussolini….”

De gebeurtenis vindt plaats in de nacht van 30 op 31 oktober 1941. Een oorlogsschip van de Amerikaanse marine, de U.S.S. Reuben James, is ingehuurd door de Britse regering als bescherming bij een goederentransport. Voor de kust van Ijsland komt het konvooi in het vizier van een Duitse onderzeeër. De kapitein meent (terecht zo blijkt achteraf) dat er oorlogsmateriaal wordt aangevoerd en laat enkele torpedo’s afschieten. Het is echter nooit uitgeklaard of het Amerikaanse schip per ongeluk of met opzet is geraakt. In ieder geval: er vallen 86 doden en 44 gewonden te betreuren.
De verontwaardiging van de Amerikaanse bevolking over wat als een laffe daad van de Duitsers wordt ervaren, is groot. De Verenigde Staten zijn immers dan nog niet betrokken in de Tweede Wereldoorlog en de aanval wordt gezien als een oorlogsverklaring.

Gordon Friesen, net als Guthrie afkomstig uit Oklahoma. Samen met zijn vrouw, Agnes ‘Sis’ Cunningham heeft hij net een tijdelijke verblijfplaats gevonden in Almanac House, de uitvalsbasis van The Almanac Singer, wanneer de mannen hun gevoelens over de gebeurtenis willen verwoorden in een song.
Volgens een oude truuk bij pamflettaire songs, zetten de nieuwe tekst op een bestaande melodie. Dat maakt het geheel makkelijker herkenbaar voor de toehoorders. Zo is de melodie van Guthries ‘This Land Is Your Land’ terug te voeren op ‘Oh, My Loving Brother’, een oude gospel hymne, zoals gebracht door The Carter Family. Ook dit keer gebruiken een bekend songe van hetzelfde trio als basis: ‘Wildwood Flower’.

“Het nummer is vooral het werk van Woody Guthrie,” weet Friesen. “Hij schreef alle strofen, maar kwam vast te zitten met het refrein.”

Om de tragedie zo menselijk mogelijk te maken, gaat Guthrie uit van de lijst met namen van de gesneuvelden, zoals die is gepubliceerd in de New York Times.

There’s Harold Hammer Beasley, a first rate man at sea
From Hinton, West Virginia, he had his first degree.
There’s Jim Franklin Benson, a good machinist’s mate
Come up from North Carolina, to sail the Reuben James.
Dennis Howard Daniel, Glen Jones and Howard Vore
Hartwell Byrd and Raymond Cook, Ed Musselwhite and more
Remember Leonard Keever, Gene Evans and Donald Kapp
Who gave their all to fight about this famous fighting ship.

“Hij wou beklemtonen dat de manschappen van de Reuben James symbool stonden voor de eenheid uit de verscheidenheid van de Amerikaanse bevolking. Hij wou zo pleiten voor gelijke behandeling. Er waren Scandinavische namen bij, Ierse, Angel-Saxische, Joodse, mensen van Spaanse afkomst: Ghetzler, Evans, Ortizauela, Johnston, Polizzi.”

Pete Seeger vindt de opsomming van al die namen toch wel wat vervelend. Een goed refrein, in combinatie met strofen waarin de gebeurtenissen worden geschetst zijn zeker zo doeltreffend, zo meent hij. Daarom verdeelt Guthrie de tekst in vier dele;. Millard Lampell komt dan weer met het voorstel om de regel “What were their names?” als refrein te gebruiken, om de klemtoon te houden op de mensen, eerder dan op de feiten.
“Hiermee ging Woody aan de slag en maakte de song af,” concludeert Friesen. In de ware geest van de linkse folkbeweging delen de Almanac Singers echter de auteursrechten van de song – evenwel zonder enige vermelding van Carter of Webster.

1955 – Hank Thompson en Merle Travis

De vader van Merle Travis (°1917) was een mijnwerker in Rosewood, Kentucky. Het is dan ook niet moeilijk om te achterhalen waar hij de inspiratie vandaan haalde voor twee van zijn bekendste songs:
‘Sixteen Tons’ en ‘Dark as a Dungeon’. Beide staan op zijn elpee Folk Songs of the Hills, een collectie folksongs, aangevuld met enkele zelfgeschreven nummers, uit 1947. Hoewel elpee geen juiste omschrijving is: de songs waren verspreid over vieren 78-toerenplaatjes. Het album behaalde geen schitterende verkoopscijfers, maar blijkt, achteraf gezien, toch wel een baanbrekende plaat.
Zo meldt Johnny Cash vijftig jaar later in zijn autobiografie: “Op de wat afgezaagde maar nog steeds interessante vraag: ‘Welke muziek zou je meenemen naar een onbewoond eiland?’, zou ik antwoorden Freewheelin’ [Bob Dylan]. Verder zou ook Down Home (sic) van Merle Travis op de lijst staan. […] Dat was de eerste country concept plaat!”
The Man in Black heeft het hier ongetwijfeld over Back Home, de heruitgave van Folk Songs of the Hills, uit 1956.

Nochtans is Merle niet zo zeer bekend om zijn zang of schrijfkwaliteiten, maar vooral als gitarist.
“Travis picking”, een manier van finger picking, die de inspiratie vormt voor fans als Chet Atkins en Scotty Moore. De folk klassieker ‘Angie’ tot ‘The Boxer’ van Paul Simon, allemaal zijn ze schatplichtig aan de speelwijze die hij op de kaart heeft gezet.

Zijn moeilijke karakter, in combinatie met het verzetten van grote hoeveelheden alcohol, stond echter in de weg van een bloeiende carrière. Begin jaren vijftig werd hij opgepikt door countryster en groot bewonderaar Hank Thompson (°1925), om gitaar te komen spelen in zijn band.
In 1955 namen ze samen een instrumentale versie op van ‘Wildwood Flower’, die het tot in de top 5 van de countrylijst schopte.

Als Tennessee Ernie Ford da nook nog eens wekenlang de hitlijst aanvoert met een cover van zijn ‘Sixteen Tons’ ziet het er plots weer goed uit voor Merle. Folk Songs of the Hills wordt opnieuw uitgebracht met vier extra tracks, onder de naam Back Home. Maar dan slaat een dronken Travis zijn vrouw het ziekenhuis in. Het gebeuren wordt breeduitgesmeerd in de pers en de man staat weer bij af.

wordt vervolgd

 

Leo’s lijstje

Naar goede gewoonte plaats mijn muziekbroeder  Leo hier zijn eindejaarslijstje. En het is er weer eentje om veel tips van op te steken.

22 december 2012 at 1:17 am

Hoi de mannen, hier mijn lijstje voor 2012 :

De plaat, eigenlijk verzamelbox, die mij het nauwst aan het hart ligt is “Country of Peer”, een unieke en zeer overzichtelijke verzameling van de country muziek, uitgebracht op 1 exemplaar en helemaal voor mij alleen. Deze zal ik koesteren, mijn hele leven lang. Bedankt maat, bedankt voor al dat hartelijke moois. En dan naar de gewone orde van de dag:

1) Bob Dylan “Tempest”
Zonder discussie en geen gezever verdomme!!!  Eigenlijk heb je dit jaar “Tempest” en de rest.   Waarom moeten de kenners zich toch zo in alle bochten draaien om toch maar iets anders op 1 te zetten, terwijl ze beter weten. “Tempest” en niks anders is de beste plaat van 2012!!!   Wat niet wil zeggen dat er geen andere goeie platen gemaakt zijn dit jaar. “Tempest” is zoals Bob wil dat zijn platen nu klinken en zijn niet te  vergelijken met zijn vroegere werk. Het is als het ware appelen met peren  vergelijken. “Tempest” dus, is het duidelijk?

2) Neil Young “Psychedelic Pill”
Evenzeer een meesterwerk.   Waarom voor mij op 2? Zie de schitterende commentaar van Roen!!!

3) The Bony King of Nowhere
Zo subtiele pracht die zich in mijn wezen genesteld heeft.  Ik draag deze plaat mee voor altijd. Bedankt, Bram.

4) Chris Smither “Hundred Dollar Valentine”
Luister aub eens naar wat voor schitterende Songs, met Hoofdletter, dit  zijn. De man wordt nog steeds beter.

5) John Fullbright “From The Ground Up”
Bevestigt helemaal, zelfs beter dan dat. Ene hele grote meneer, nu al.

6) Ben Bedford “What We Lost”
Man van mijn hart. Adembenemend mooi wat hij weer brengt.  Muziek alsof het een bestseller is in de literatuur.

7) Greg Brown “Hymns To What Is Left”
Muziek recht uit het goede muzikale hart. Waar blijft de man al die pracht halen?

8) Eric Bibb “Deeper In The Well”
Essentiële lessen in muziekgeschiedenis en op een o zo mooie manier  gebracht. De man verdient er iedere keer bij te zijn.

9) Kelly Joe Phelps “Brother Sinner & The Whale”
Joepie, hij is er weer en hoe! Welcome back, Blues Man!

10) Iris DeMent “Sing The Delta”
Wat zit er in de lucht bij de Brown’s om zo veel pracht op de wereld los te laten? Welcome back, Iris! Het was het wachten meer dan waard.

11) Malcolm Holcombe “Down The River”
Is eigenlijk ook een top tien plaats waard!!!

12) John Statz “Old Fashioned”
En dit geldt ook voor deze gast. Luister hier eens naar aub, dan weten jullie waarom.

13) Caroline Herring “Camilla”
En ook voor deze grote Dame. Weer zo veel pracht gelijk voorheen.

14) Nels Andrews “Scrimshaw”
Wat moet een mens nog meer doen opdat men dit massaal zou kopen?

15) Tift Merritt “Traveling Alone”
Haalt het beste uit haar zelfs met deze mooie plaat

16) Gretchen Peters “Hello Cruel World”
Zwaar onderschat deze Dame. Plaat te vroeg in het jaar uitgebracht.

17) Ry Cooder “Election Special”
Gewoon weer goed zoals altijd van deze meester.

18) Jim White “Where It Hits You”
Prachtplaat zonder meer!!! Ook weer vergeten door iedereen. Jammer, verdient veel beter dan weer niks op de plank.

19) John Hiatt “Mystic Pinball”
Altijd goed. Altijd!!!

20) Ray Wylie Hubbard “The Gifter’s Hymnal”
Ook zo iemand die altijd goed is om beluisterd te worden.

21) Mark Knopfler “Privateering”
Meer dan de moeite waard. Eigenlijk gewoon schitterend en kon hoger staan.

22) Rob Lutes “The Bravest Birds”
Blijft gewoon goed gelijk voorheen. Te laat op het jaar voor erkenning. Jammer genoeg geen plaats meer voor de man hogerop, maar kon perfect. Kopen zou ik zeggen, hij verdient het!

23) Richie Syrett “Good Morning Midnight”
Wat een kennismaking is dat zeg! Groot talent!!!

24) Jimmy Lafave “Depending On The Distance”
Nog zo iemand die altijd zo veel pracht brengt maar voor geen meter verkoopt. Schitterende versies van 3 Dylan nummers.

25) Drew Nelson “Tilt A Whirl”
En wat dan gezegd van deze? Kon eveneens hoger in de lijst.

26) Rose Cousins “We Have Made A Spark”
Kende ik niet, maar nu des te beter. Mooie plaat!

27) Buddy Miller & Jim Lauderdale “Buddy & Jim”
Kan niet anders dan goed zijn en… is het ook!

28) Hans Chew “Tennessee & Other Stories”
Nog net op tijd leren kennen en maar goed ook. Echte Americana.

29) Lincoln Durham “theshovel (vs) thehowlingbones”
Muziek zoals velen zouden willen maken.

30) The Sumner Brothers “I’ll Be There Tomorrow”
Bevestigen helemaal. Americana zonder meer en goed.

Mogen ook op de lijst, zeker weten :

31) Carolina Chocolate Drops “Leaving Eden”

32) Douglas Firs ” Shimmer & Glow” Belgisch en maatje van Bram en goed.

33) Leeroy Stagger “Radiant Land”

34) The Pines “Dark So Gold”

35) Kevn Kinney “A Good Country Mile”

36) Dave Tate “Anima” Verdient ocharme veel beter.

37) Steve Strongman “A Natural Fact”

38) Joe Filisko & Eric Noden “Missed Train Blues”

39) Ryan Bingham “Tomorrowland”

40) Joel Henderson “Locked Doors & Pretty Fences”

Plaat uit 2011 maar in 2012 leren kennen : 41) Phantom Limb “The Pines” Stond anders veel hoger, zeker weten!!!

Ontgoocheling van het jaar : 42) Jenee Halstead “Raised By Wolves” Waarom die mooie muziek verknoeien met dat drumspul? Jammer, heel jammer.

Opnieuw ontdekt dit jaar en van genoten : 43) Miles Davis “Kind Of Blue” Wilde ik echt meegeven

Zo dat was het voor 2012 wat mij betreft. Ik zal nog wel heel veel vergeten zijn zeker? Maar hier heb ik van genoten en daar gaat het om, nietwaar?

Leike

 

de eindejaarslijst 2012

Voor de wereld binnenkort vergaat… De hoogste tijd voor het jaarlijkse lijstjesfestijn!

Volgens de regeltjes van Roens Ranch tellen compilaties en live-opnamen niet mee in het jaaroverzicht. Daarom wil ik graag het fantastische Country Funk 1969-1975  even afzonderlijk vermelden. Blanke muzikanten uit het zuiden van de Verenigde Staten die een flinke scheut soul aan hun country toevoegen, dat is helemaal mijn ding.

De heruitgave van het jaar komt ook uit dezelfde hoek: Ever Changing Minstrel, de enige elpee van ene Bill Wilson, uit 1973.  Een vergeten meesterwerk. Google zijn verhaal maar eens. 

Geveld door een hernia was ik deze zomer vier maanden aan bed gekluisterd. In die periode heb ik heel veel naar muziek kunnen luisteren en er over lezen. Daar zat heel veel country bij. Daarvoor had ik een goede reden. Mijn goede vriend en muziekbroeder Leo vierde dit jaar zijn 50^ste verjaardag. Daarom heb ik een reeks cd’s in elkaar geknutseld rond de geschiedenis van de country: twee schijfjes per decennium. Van 1922 tot vandaag zijn dat 17 cd’s geworden. (2010 tot 2014 volgt over twee jaar, Leo.)

Country voerde ook de boventoon in twee soundtracks die een speciale vermelding verdienen.  The Broken Circle Breakdown was alom tegenwoordig. Johan Heldenbergh gaf zijn uitstekende theatervoorstelling The broken circle breakdown featuring the cover-ups of Alabama een vervolg als film en een reeks uitverkochte optredens. Binnenkort volgen waarschijnlijk nog een boek en een T-shirt. Ach ja, waarom ook niet? Het is fijn dat bluegrass eindelijk eens wat aandacht krijgt in Vlaanderen.

Een beetje vergelijkbaar is wat Nick Cave en Warren Ellis deden voor de soundtrack van Lawless. Internationaal ligt het budget natuurlijk wat anders. Met mensen als Emmylou Harris en Ralph Stanley had het evengoed een productie van T-Bone Burnett kunnen zijn. Maar de keuze voor covers van Velvet Underground en Captain Beefheart, plus de aanwezigheid van Mark Lanegan, geven het geheel toch een net iets scherper randje. Heerlijk.   

Maar dan nu over tot de orde van de dag: het lijstje.

Bovenaan staat de nieuwste klassieker van Bob Dylan. De hemel in geprezen bij het verschijnen, om vervolgens te worden genegeerd door bladen die vooral hip zijn belangrijk vinden. Zo’n zeventiger bovenaan de lijst zou het jeugdig doelpubliek wel eens kunnen afschrikken.

Anyway, als de geruchten waar zijn, hebben we alvast iets om naar uit te kijken de volgende jaren. De twee volgende delen van de never-endig Bootleg Series zouden gewijd zijn aan de jaren zeventig. Vol. 10 zou de periode 1969-1973 (Nashville Skyline, Self Portrait, Greatest Hits II, Dylan en New Morning) beslaan en het volgende deel zou de periode daarna uitdiepen (Planet Waves, Blood On The Tracks, Desire en misschien ook Street-Legal).

Opvallend is ook wel dat de gevestigde waarden goed vertegenwoordigd zijn dit jaar. Er staan weinig debuten in mijn top 20: John Fullbright (zijn live elpee ven niet meegerekend), Andrea Schroeder (een productie van Chris Eckman) en Frank Ocean. Die laatste naam blijkt trouwens zowat de enige zwarte medemens die me muzikaal heeft weten te boeien, dit jaar.

 

1. Bob Dylan – Tempest
2. Eric Bibb – Deeper In The Well
3. Richard Hawley – Standing at the Sky’s Edge
4. Mark Lanegan – Blues Funeral
5. The Avett Brothers – The Carpenter
6. Gretchen Peters – Hello Cruel World
7. Blaudzun – Heavy Flowers
8. Andrew Bird – Break It Yourself
9. Iris DeMent – Sing The Delta
10. Alexa Woodward – It’s A Good Life, Honey, If You Don’t Grow Weary

 

11. Neil Young – Psychedelic Pill
12. John Fullbright – From The Ground Up
13. Bony King Of Nowhere – Bony King Of  Nowhere
14. First Aid Kit – The Lion’s Roar
15. Bill Fay – Life Is People
16. Andrea Schroeder – Blackbird
17. Rebecca Zapen – Nest
18. Frank Ocean – Channel Orange
19. The Pines – Dark So Gold
20. Dr. John – Locked Down

 

 En verder, in min of meer chronologische volgorde:

Alex Highton – Woodditton Wives Club

The Beach Boys – That’s Why God Made the  Radio

Beachwood Sparks – The Tarnished Gold

Ben Bedford – What We Lost

Beth Orton – Sugaring Season

Bobby Womack – The Tallest man In The Universe

Buddy Miller & Jim Lauderdale – Buddy Miller & Jim Lauderdale

Calexico – Algiers

Carolina Chocolate Drops – Leaving Eden

Caroline Herring – Camilla

The Catatonics – The Catatonics

Cat Powers – Sun

Chelle Rose – Ghost Browder Holler

Chris Smither – Hundred Dollar Valentine

Corn Lund – Cabin Fever

Darrell Scott – Long Ride Home

David Byrne & St. Vincent – Love This Giant

Dr. John – Locked Down

Dylan LeBlanc – Cast The Shadow

Françoise Hardy – L’amour fou

Flying Horseman – Twist

Greg Brown – Hymns To What Is Left

Harry Taussig – Fate Is Only Twice

Heritage Blues Orchestra – And Still I Rise

Huw M – Gathering Dusk

Isbells – Stoalin’

Jack White – Blunderbuss

Jake Bugg – Jake Bugg

James Yorkston – I Was A Cat From A Book

Jimmy Lafave – Depending On The Distance

John Cale – Shifty Adventures in Nooky Wood

John Hiatt – Mystic Pinball

John Statz – Old Fashioned

Karen Collins & The Backroads Band – No Yodeling On The Radio

KIN – Songs By Mary Karr & Rodney Crowell

Lincoln Durham – The Shovel vs the Howling Bones

Malcolm Holcombe – Down The River

Matt Harlan – Bow And Be Simple

Megan Reilly – The Well

Minco Eggersman – Reservoir By ME

Neil Halstead – Palindrome Hunches

Neil Young – Americana

Nels Andrews – Scrimshaw

Neneh Cherry & The Thing

Patrick Watson – Adventures in Your Own Backyard

Phantom Limb – The Pines

Roger Tarry – Quiet Town

Rose Cousins – We Have Made A Spark

Ryan Bingham – Tomorrowland

Ry Cooder – Election Special

Sean Rowan – The Salesman and The Shark

Sharon Van Etten – Tramp

Sinead O’Connor – How About I Be Me (And You Be You)?

Tift Meritt – Traveling Alone

Tom McRae – From The Lowlands

Walt Wilkins – Plenty

Winterpills – All My Lovely Goners

Wovenhand – The Laughing Stalk

 

 

 

Bob Dylan – Tempest

Op verzoek van de mensen van online magazine DaMusic heb ik een recensie geschreven van de nieuwe plaat van Bob Dylan.

Die vindt u hier.

 

 

gesprek

“Is die van u ook zo weinig thuis?

 

Bob Dylans debuutplaat 50 jaar

Omdat ze het zo mooi gevraagd hebben, heb ik voor DaMusic een stukje geschreven over de vijftigste verjaardag van Dylans debuutplaat.

 

 

Bob Dylan in Nederland – Tom Willems

 

Sneller dan verwacht kwam Bob Dylan in Nederland uit. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het boek pas in oktober van de persen zou rollen, maar toen BD hoorde van het boek, leek het hem wel leuk om meteen maar zelf naar onze streken af te zakken.

Vandaar dat u nu al dit boek kan lezen, als voorbereiding op zijn optredens in Antwerpen en Rotterdam.

We vinden het haast vanzelfsprekend dat Bob Dylan elk jaar langskomt om ten dans te spelen. Dat was vroeger wel even anders. Het duurde tot 1978 voor hij voor het eerst zijn opwachting maakte bij onze noorderburen. België moest zelfs nog zes jaar langer wachten!

Precies over die andere tijden gaat dit boeiende boek van Tom Willems, de man achter de uitstekende blog Bob Dylan in (het) Nederland(s).

Tom heeft zowat alles gelezen dat er in, in de jaren zestig en zeventig, in het Nederlands over Dylan is gepubliceerd. Daarenboven heeft hij iedereen gesproken die op de een of andere manier betrokken was bij radiospecials, uitgave van bootlegs, of pogingen om Dylan naar Nederland te halen. Met die kennis schets hij een vrij volledig beeld hoe een Dylanfan zijn idool in de jaren zestig en zeventig in onze streken kon ervaren.

Hij stelt vast dat, de karige muziekpers van die tijd, de zanger meteen introduceerde als “de stem van een generatie”. Opmerkelijk, vermits Nederland pas kennis maakte met de man toen hij al overgestapt was op een elektrische gitaar. Wie Dylans elpees met protestsongs wou horen moest zelfs wachten tot 1967, of naar Londen of Parijs trekken om er de platen te kopen. 

Het boek is ook voor Vlamingen interessant, omdat de geschiedenis hier op een haast identieke manier is verlopen. Vooral ook omdat de platen die hier in de winkels lagen dikwijls in Nederland werden geperst en de radio’s van de Vlaamse jeugd, heel dikwijls ook op Hilversum stonden afgestemd. 

Of op de eerste commerciële zenders, die vanaf 1970, hun plaatsje opeisten vanaf schepen in de Noordzee. Een van die “piraten” heeft er trouwens voor gezorgd dat ‘Wigwam’ Dylans grootste hit in de Lage Landen is geworden. Dat komt zo: Radio Noordzee Internationaal gebruikte het melancholieke deuntje uit Self Portrait als achtergrond voor een van hun promospotjes. Die spotjes kwamen elk uur wel een paar keer langs. De luisteraars kregen Dylans la-la-la’s dus zo dikwijls te horen, dat ze er aan verslaafd begonnen te raken. Het plaatje werd massaal gekocht en stuwde daardoor de top 3 binnen, zowel boven als onder de Moerdijk.

Veel aandacht gaat natuurlijk naar dat eerste optreden van Bob Dylan in Nederland, op 23 juni 1978, in het Feyenoord-stadion. Tom Willems schets de verwachtingen van de fans, de voorbereidingen, de omstandigheden en de verslagen achteraf. Het vormt meteen het hoogtepunt en het slotstuk van het boek.

Nog even meegeven dat Bob Dylan in Nederland niet in de winkels te koop is en dus best via het internet wordt besteld. Links vind je op Toms blog.